Non ano 1974, a editorial Akal publicaba unha das obras fundamentais da sociolingüística galega. Era a Enquisa mundial sobre a lingua e a cultura galegas , un traballo asinado por Xesús Alonso Montero, que agora vén de reeditar, en formato facsímile, Alvarellos Editora. O profesor galego formulaba unha serie de preguntas sobre a realidade galega a figuras como Alfonso Xastre, Dámaso Alonso ou Salvador Espriu.
-¿Cal era o sentido da enquisa?
-Naquel momento, antes da morte de Franco, había en Galicia unha intelectualidade efervescente, e unha preocupación polo futuro do idioma porque os seus problemas eran grandes. Pensei que era importante preguntarlles aos demais que sabían e que opinaban de nós. Cando un pretende facer algo nunha colectividade, é importante saber como o perciben os de fóra. Contestou xente de Estados Unidos, Porto Rico, Europa, pero sobre todo de España, persoas que daquela estaban claramente non antifranquismo, algunhas non marxismo, e ata contestou ou fascista Ernesto Jiménez.
- Foron premonitorias as respostas acadadas?
-O que foi premonitorio foi o meu libro anterior, Informe dramático sobre a lingua galega. A pesar de que se produciron unhas circunstancias que eu consideraba necesarias para que o galego non morrera, como a cooficialidade, cada vez fálase menos. Hai moito tempo que a sociedade galega ditou a sentenza de morte para o galego porque non hai un compromiso coa lingua. Entre outras cousas porque dous tres partidos maioritarios, só un, o máis pequeno deles, está comprometido, aínda que é un compromiso pouco intelixente xa que en Galicia habería que andar con máis coidado e ser máis persuasivos porque isto non é Cataluña.
Que pensades desta entrevista? Comentade
Sem comentários:
Enviar um comentário